مقایسه تولید دی اکسید کربن در ایران و کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی با رویکرد استفاده از انرژی های تجدیدپذیر

نوع مقاله : مقاله ترویجی

نویسندگان

1 گروه انرژی های نو و محیط زیست، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران

2 دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت مدرس

چکیده

افزایش تولید دی اکسید کربن به عنوان یکی از بحران های قرن 21 مطرح گردیده است. کشور ایران طبق آخرین آمارهای جهانی رتبه هفتم تولید کنندگان دی اکسید کربن در جهان را داراست. در سال های اخیر به واسطه تعهدات و پیمان های محیط زیستی بین المللی، بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیر جهت کنترل میزان تولید دی اکسید کربن و افزایش دمای کره زمین مطرح شده است. در این مقاله با بررسی تولید ناخالص داخلی، مجموع عرضه انرژی اولیه و تولید انرژی های تجدیدپذیر میان کشور ایران و 21 کشور عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی به انجام تحلیل رگرسیون پیرامون میزان تاثیرگذاری مجموع عرضه انرژی اولیه و تولید انرژی های تجدیدپذیر بر میزان انتشار دی اکسید کربن پرداخته می شود. در ادامه با در نظر گرفتن سه سناریو برای آینده انرژی ایران به محاسبه میزان دی اکسید کربن تولیدی ایران در سال 1404 پرداخته می شود. این سه سناریو شامل ادامه روند فعلی به عنوان سناریوی اول، تثبیت میزان عرضه انرژی اولیه درکنار افزایش سهم انرژی های تجدیدپذیر در سناریوی دوم و کاهش میزان دی اکسید کربن تولیدی ایران مطابق با پیمان تغییر اقلیمی پاریس به میزان 4 تا 12 درصد به عنوان سناریوی سوم. در نهایت پیشنهاداتی جهت حرکت ایران در مسیر توسعه پایدار مطرح خواهد شد.نتیجه رگرسیون قابلیت اطمینان بسیار مناسبی (R2=99.54%) نشان داد که بیانگر وجود رابطه ای قوی میان این متغییر ها است.

کلیدواژه‌ها


[1] G. T. Miller and S. Spoolinan. Living in the Environment: Principles, Connections, and Solutions: Cengage Learning, 2008.
[2] EPA. (2015, Climate Change Indicators: Global Greenhouse Gas Emissions.
[3] IPCC. (2014, Climate Change 2014: Mitigation of Climate Change.
[4] EPA. (2016. Sources of Greenhouse Gas Emissions.
[5] J. Chow, R. J. Kopp, and P. R. Portney, Energy Resources and Global Development, Science, Vol. 302, pp. 1528-1531, 2003.
[6] EDGAR. (2017, CO2 time series 1990-2015 per region/country.
[7] V. S. Ediger, S. Akar, B. Uğurlu, Forecasting production of fossil fuel sources in Turkey using a comparative regression and ARIMA model, Energy Policy, Vol. 34, pp. 3836-3846, 2006.
[8] J. F. F. P. Bos, 1. d. Haari, W. Sukkel, R. L M. Schits, Energy use and groenhouse gas emissions in organic and conventional farming systems in the Netherlands. NJAS - Wrigeningen Journal of Life Sciences, Vol. 68, pp. 61-70. 2014.
[9] A. Yousefi-Sahzabi, K. Sasaki, H. Yousefi , Y. Sugai, CO2 cmission and economic growth of Iran," Mitigation and Adaptation Strafegies for Global Change, VOL. 16, pp. 63-82. 2011.
[10] M. Mirzaei, M. Bekri, Energy consumption and co2 emissions in Iran, 2025, Environmental Research, Vol. 1$4, pp. 345-351, 2017.
[11] E. Erdogdu, Turkish support to Kyoto Protocol: A reality or just an illusion, Renewable and Sustainable Energy Reviews, Vol. 14. pp. 1111-1117, 2010.
[12] A. Alivemini, A. Barbati, P. Merlini, F. Carbone, P. Corona. "New forests and Kyoto Protocol carbon accounting: A case, study in central Italy, Agricultura Ecosystems & Environment, Vol. 218, pp. 58-65, 2016.
[13] T. Diez, F. von Lucke, Z. Wellmann, The Securitisation of Climate Change. Actors, Processes and Consequences. Taylor & Francis, 2016.
[14] L. A. Davis. Climate Agreement, Engineering Vol. 2, pp 387-388. 2016. [15] IPCC. (2015). Special Report on Renewable Energy Sources, and Climate Change Mitigation.
[16] Department-of-Environment-Islamic Republic-of-Iran, Jotended Nationally Determined Contribution: http://yon.it/RkXL2015.
[17] J.C. M. Farla, C.A. Hendriks, K. Blok, Carbon dioxide recovery from industrial processes, Energy Conversion and Management. Vol. 36, pp. 827-830, 1995.
[18] T.C. Merkel, H. Lin, Xi Wei, R. Baker, Power plant postcombustion carbon dioxide capture: An opportunity for membranes, Journal of Membrane Science, Vol 359, pp. 126-139, 2010.
[19] T.-P. Lin, Carbon dioxide emissions from transport in Taiwan's national parks, Tourism Management, Vol. 31. pp. 285-290, 2010.